කවුළුව

ආ යෙමත් පාරක් අම්මා ඇහි පිල්ලමක් වත් ගහයිද බලන්න කොච්චර උත්සාහා කලත් අන්තිමට දොස්තරලා මගේ උරහිසට තට්ටුවක් දාලා යන්න ගියා. කොලපාටින් කොටුකරපු අම්මාගේ ඇඳ ගාව මං තනි උනා... “අපිට එයාව බේරගන්න බැරි වුණා“ නර්ස් නෝනෙක් කිව්වා මට. දුකයි කියාගන්න බැරි තරමටම. නමුත් පුදුමේ කියන්නේ මට අඬන්න කඳුළු තවත් තිබුණේ නැහැ.ඔහේ ගොළුවෙක් බීරෙක් වගේ බලාගෙන හිටියා මම. මං දන්නවා මට ඇත්තට මූණ දෙන්න ම වෙනවා දැන්. ඒ වගේම අම්මා හැමදේම දැනගෙනයි මේ ගමන ගියේ කියන්නත් මට විස්වාසයක් තිබුණා. ටික වෙලාවකින් විදුර ආවා. තනිවම නම් නෙවෙයි... සචීත් එක්ක. යාළුකමට වඩා දෙයක් ඒ දෙන්න අතර තියෙන වග මට දැනෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැහැ. ඒක තමයි  පලවෙනිම දවසේ සචී මාව දැකලා මඟ හැරියේ. මේ සේරම දේවල් වෙනස් වෙලා. මං විතරක් තාම එතනම?? එක අතකට විදුර තනි වෙනවට වඩා සචී ලඟ ඉන්න එක හොඳයි. මට කවදාවත් ආයෙම විදුරට ලං වෙන් බැහැ කියලා දැන් මට පිලිගන්න ම වෙනවා. ලඟ තිබුණ පුටුවකට බර උනේ මම නොදැනීමයි. අම්මා වෙනුවෙන් ලංකාවට ආවත් මට ඉතිරි උනේ දුක විතරයි. විදුරගේ මූලිකත්වයෙන් අම්මගේ අවසන් කටයුතු සිද්ද වුණා ලස්සනට . මම... මියගිය ශෙවින්ද්‍යා රණසි