රෝස මල් - චොකලට් - හාදු - වැලන්ටයින්......

වැඩකිඩ ගෝනියකට යට වෙලා ඉන්න අතරේ ආදරවන්තයින්ගේ දිනයට අකුරක් දෙකක් කියන්න කවුළුවට ආවේ ගිය අවුරුද්දේ තරම් දීර්ඝ ලිපියක් ලියන්න නම් නෙවේ.. දැන් ඉතින් කාර්ය බහුල ඈයොනේ.. (නොකියා කීවේ වැඩට යන වග)

රෝස මල් - චොකලට් - හාදු පිරුණ පෙම්වතුන්ගේ දිනය 2014 වසරෙ පෙබරවාරි 14 දින වෙනස්ම විදිහකින් සමරන පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. මේ පින්බර නවම් පොහොය දිනයේ ශ්‍රී ලංකාව කියන්නේ, තවමත් බෞද්ධ රටක් කියලා ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන් විදිහේ ආදරණිය තරුණ පරම්පරාවකුත් තවම අපිට ඉතිරි වෙලාතියෙනවා. මං එහෙම කියන්න හේතු උනේ හොරෙන්ම සතේ සතේ එකතුකරලා  ගෙවල් වලට හොරෙන් තමන් ආදරය කරන ගැහැනු ළමයාට හෝ පිරිමි ලමයාට තෑගි අරං දෙන විදිහේ පෙම්වතුන්ගෙත් දිනයක් නිසාවත් , පෙම්වතුන්ගේ දිනය මුවාවෙන් “පෙම්වත්තු“ කියාගෙන ආදරේ තරම මනින්න අයුතු ප්‍ර‍යෝජන හා කාමුක ආශාවක් මුදුන්පත්කරගන්න දුවන වැලන්ටයින් ලා ගේ දිනයක් නිසාවත් නම් නෙවේ. මේ ආදරවන්තයින්ගේ දවසේ ගෙදරට කියා හෝ නොකියා දෙන්නත් එක්ක පන්සලකට ගොඩවැදුන පිංවත් පෙම්වතුන් පිරිසක් නිසා.

ඇත්තටම ආදරේ සමරන්න එක දවසක් වෙන් කරන එක, එක විදියක විහිළුවන් උනත් සමහර වෙන් උන අය , පොඩි-පොඩි හිත් නොහොඳකම්නිසා නෝක්කාඩුවෙන් ඉන්න, බොරු තරහක් දාගන ඉන්න උදවිය ආදරෙන් ලංකරන්න නම් කියාපු දවසක් අද.  හැමදාම ආදරෙයි තමයි ඒත් ඒකාකාර ජිවිතෙන් පොඩි වෙනසක් ගන්න මේ වගේ දවසකුත් තියෙන එක වැදගත් එක අතකට.   මං එහෙමයි පෙබරවාරි 14 දකින්නේ.
ඒවගේම කලාතුරකින් ලැ‍බෙන අවස්ථාවත් විදිහට අද නවම් පොහොයත් ඒ දිනයටම යෙදිලා තියෙනවා. ඉතින් මේ දුක්විඳින සසර ගමනේ දිග  පලල අඩු කරගන්න සිතිවිල්ලක් ඇති කරගෙන සුදුවතින් සැරසිලා පන්සල් යන ජෝඩුවක් දකිනකොටත් පිං පාටයි නේද?........

ඉතින් මේ අස්සේ මට දුක හිතෙන කතාවකුත් කනට වැටුනා.
අටුවා ටීකා ටිප්පනි දාලා කතාව කියන්න තරම් වෙලාවක්, මට මේ වෙලාවේ නැති නිසා හරීම කෙටියෙන් දැනුන දේ කියන්න තමයි මේ හදන්නේ.
තිස් අවුරුදු යුද්ධය නිමා වෙලා වැඩි කාලයක් නම් නැහැ තවම. තරුණ රණවිරු පරම්පරාව දාහක් හැඟිම් දැනීම් මැද රට රැකගන්න මේ වගේ “පෙම්වතුන්ගේ දින“ ඕනෙතරම්  ගෙවන්න ඇති මරණය අතේ තියාගෙන.
අනෙක් මිනිස්සුන්ගේ ආදරේ - ජීවිතේ රකින්න. නේද? ඒ කැපකිරීම කොච්චරද කියනවනම් එයාලගේ ආදරේ - ජීවිතේ අපි වෙනුවෙන් නැතිකරගෙනයි එයාලා දිනුවේ.

මේක ඒ යුද්ධය තිබුණ කාලේ සිද්ද උන දෙයක්.
ඉතින් එක්තරා යුධ හමුදා සෙබලෙක් ක්‍රියාන්විතයේ ඉන්න කාලේ එයාගේ පෙම්වතියට වැලන්ටයින් එකට හමුවෙන්න එන්න වෙන්නේ නැති නිසා සුභ පැතුම් පතක් එක්ක ලිපියක් එවලා කඳවුරේ ඉඳන්.
ලඟදිම ලංකාවම නිදහස් රටක් වෙන බවත් , එතකොට ඉක්මනින් ම ගෙදර එන්න ලැබෙන බවත්,  මුලින්ම  තමන්ව බලන්න රෝස මලකුත් අරගෙන නොවැරදීම එන බවත්, ඒ වෙනකන් එයාගේ ආදරේ පරිස්සම් කරගෙන ඉන්නත් කියලා ඒ ලිපියේ සඳහන් වෙලා තිබුණා ලු.
ඉතින් ඒ ගැහැනු ළමයාට, ඒ සුභ පැතුම් පත හරියටම පෙම්වතුන්ගේ දිනයට ලැබුනත් ඊට දින දෙකකට කලින් තමන්ගේ පෙම්වතා ක්‍රියාන්විතයෙදී රට වෙනුවෙන් දිවි පුද කරලා කියලා දැනගන්න ලැබිලා. ඒ වෙලාවේ ඒ හිතට මොනවගේ දෙයක් දැනෙන්න ඇතිද නේද?  අපිට හිතාගන්න පුළුවන්කමක් නෑ නේද ?... ඒ ආදරේ කොච්චරක් ද කියනවනම්.. ඇය අදත් රෝස මලක් අරගෙන, මහනුවර පිහිටි රට දැය වෙනුවෙන් දිවිපිදූ රණවිරුවන්ගේ නම් සඳහන් ස්මාරකය ලඟට ඇවිත් ආඩම්බරෙන් බලාගෙන ඉන්න ව කියලයි මට දැනගන්න ලැබුනේ.
අපි නොදන්න කී දෙනෙක්  රණවිරුවන්ට /රණවිරුවන්ගේ පෙම්වතියන්ට මෙහෙම වෙන්න ඇතිද නේද? ඒ ආදරේ හරිම පූජනීයයි නේද?  හැබැයි හැඩවැඩ ඇති කාලේ ලං වෙලා පණ වගේ ඉඳලා, යුද්ධයෙන් පාද / දෑස් / අත් අහිමි උන, බොම්බ වලට ගොදුරුව මුහුණ අඟපසඟ විකෘති උන අපේ තරුණ රණවිරුවන් අතහැරලා ගිය පෙම්වතියනුත් ඉන්නවා. ඒවිදිහට තනි උන අයට අද කොහොම දැනෙනවද කියලා මං විග්‍රහ කරන්න යන්නේ නැහැ.

කොහොම උනත් වල පල්ලට යන මේ සමාජයේ උඩු ගං බලා යන්න උත්සාහ කරන කිහිප දෙනෙක් හරි ඇති ඒ අයට ඉතින් කවදාවත් වරදින්නේ නම් නැහැ.  ඉතින් මේ ඉන්න ටිකේ (අපි සදාකාලික හෝ අමරණීය නැත) ............................... හැමදාමත් වැලන්ටයින් තමා  ..................