කවුළුව

ම ගේ ජීවිත කතාවේ කථා නායිකාව ඇයයි.මගේ සිහින රාජ්‍යයේ මහා රැජින ඇයයි.  මගේ එකම හොයුරිය -  මිතුරිය වගේම මගේ  මුල් ගුරුවරිය ඇයයි. සත්තකිම්ම මගේ ගෙදර ශ්‍රියාකාන්තාව ඇයයි. සම්පුර්ණයෙන්ම ඈ මගේ මුලු ජීවිතයේම නිර්වාණයයි. මා අතිශොක්තියෙන් ඇය වර්ණා කිරීමට උත්සාහා කරමි. නමුත් මට කිසිම දිනයක ඈ හරිහැටි වර්ණා කරගැනීමට නොහැකි බව මා දනිමි. එහි කිනම් හෝ අඩුවක් තිබෙනු ඇත. ඒ තරමට ඈ මට අගනේය. ඇත්ත  මා එය ඇයට ඇඟවු අවස්ථා නැති තරම්ය. මා ඇයට නපුරුකම් කල අවස්ථා ගනන් කිරීමට මා නොදත් නමුත් මා එසේ කර ඇති බව මට විශ්වාසය. බොහෝ විට මා නොසිතා කියන වචනයකින් වුවද මා ඇගේ සිත රිදවා ඇති බව මට සෑහෙන කලකට පසු වැටහෙයි. නමුත් ඇය කිසිදා මා හා අමානාපව සිට නැත. උපරිමය පැය කීපයකට සීමාවන අපේ ඇනුම් බැනුම් ,ඇගේ ගුටියකින් හෝ මගේ වැඳ වැටීමකින් අවසන් වේ.  මා ඇයට ආදරය කරමි. මේ ලියන මොහොතේ ඒ ආදරය කම්මුල් දිගේ රූරා යනමුත් ඒය නුඹ ඉදිරියේ පෙන්වීමට තරම් මම බොලඳ එකියක නොවෙමි. ඒ පෞර්ෂය, ශක්තිය මට ලැබුනේ ඇයගෙන්ය. ඇය මට මුණ ගැසී බොහෝ කාලයක් ගතවිය. ඇය මට මුණගැසුන දින ඇගේ වත කෙසේ දැයි මට කිසි සේත්ම මතකයේ ඇඳි නැත. ඒ ගැන මා කණගාටු නොවෙමි. නමුත

ස මනල කන්දෙන් හිරු නැග එනකොට අරුණළු අතරින් පිබිදුන දෑසට සුලඟ පෙනෙයි රන්වන් පාටින් වනාත අතරින් තණ පත් සිපඑන ගත සිත සනහන සිසිල් සුලං රොද පෙනේවි ලොවටම කොල පාටින් වියැලුනු කුඹුරේ ඉපනැලි අතරින් රත් උන වැලි කැට උණුවන තරමින් කහ පැහැ සුලඟක් එයි සැර දමමින් අඳුරු වලා පිරි දම් පැහැ අහසෙන් සීතල හිරිකඩ දිය බිඳු අරගෙන හමාවි සුලඟක් නිල් පාටින් බටහිර අහසේ ඉර හැංගෙනකොට වෙරළ පුරා සයුරේ ඉම සොයමින් සුලඟ සැරිසරයි රතු පාටින් තරුකැට අතරින් සඳ හිනැහෙනකොට අඳුර මැදින් ගං දියේ ඇදීයයි රිදී පාට සුලඟක් රහසින්

සුදු පැහැ ඇඳුමෙන් සුදුමැලි මූනෙන් දෙනෙත් පියන් ඇයි?     අප්පච්චී තුරුලට අරගෙන කීව කතන්දර ගොළුවෙලාද අද                   අප්පච්චී පහනේ එලියෙන් දෝනි රැඳෙන්නේ නුඹේ තනියටයි             අප්පච්චී දෑස විහිදලා හිස අතගාලා නොබලන්නේ ඇයි                       අප්පච්චී අම්මව ආපහු ගෙදර ගෙන්නද සුර ලෝකෙට ගියෙ                අප්පච්චී තාම නාවෙ ඇයි දින සති ගෙවුනා මාස තුනක් දැන්               අප්පච්චී ලබන දුරුත්තට ගේත් සින්න වෙයි කාට කියන්නද                අප්පච්චී දෝණිට පාළුයි දොම්නස් බෝමයි විගහට එනවද                  අප්පච්චී ළමා නිවාසෙත් හිරගේ වාගෙයි ඉවසන්නට බෑ                     අප්පච්චී රසවත් බෝජන අපොයි පරාදයි නුඹේ බත් ගුලියට               අප්පච්චී උපන්න දා සිට අම්මට උන්නෙත් උඹ විතරයි මගෙ                අප්පච්චී විගහට ඇවිදින් නුඹගේ තුරුලට අරං යන්න මං                      අප්පච්චී හඳ නැති අහසේ කළුවර අතරින් එබී බලනවද                       අප්පච්චී දෙව් විමනෙන් බැස මාව බලන්නට අම්මත් ඒවිද                   අප්පච්චී හඬනා දෝණිව එක්කං යන්නට හීනෙන් ඇවිදින්                  අප්පච්චී තනි

“ අ හවල් පලාතේ .....අහවල් පාසලේ.... අහවල් දැරිය ...... සියදිවි හානි කරගෙන“ සති කීපයක් ඇතුලත මේක ගිණි ගන්න හොට් හොට්  සුපුරුදු නිව්ස් එකක් වෙලා නේද? උත්ගෝශන/ උපවාස/පොස්ටර් හෝ පත්‍රිකා නෙවේ සත්තකිම්ම අපි පෙරලි පෙරලි අඬන්න ඕනෙ මේවගේ දේවල් අහන්න දකින්න  වෙන හින්දා.  මොකද මේ ළමයින්ට වෙලා තියෙන්නේ!! දරාගැනීමේ නොහැකියාවද? මන්ද මානසිකත්වයක් ද? හෝමෝන බලපෑමක්ද? එහෙමත් ම නැතිනම් ෆේස් බුක් ද? ජංගම දුරකථනද? මේ සිදුවීම් වලක්වාගන්න එකම පිළියම ජංගම දුරකථන තහනම් කිරීමද? නැතිනම් ෆේස් බුක්  සයිබර් සාමාජ අඩවිය මෙරටට තහනම් කිරිමද? අවංකවම කියනවානම් තුන්වන ලෝකයේ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටක් විදියට අපි නවීන තාක්ෂණය දැනකියාගත යුතුමයි. නමුත් වැලඳගෙන ඒ මත්තේ නැහිම ඥානාන්විත ද? අවශ්‍ය දේ පමණක් රැගෙන අනවශ්‍ය දේ ඈත් කරගන්න බැරි තරමටම අපි නූගත් ද? ඇටෙන් පොත්තෙන් එලියට එනකොටම හිතේ තියන ආවේගයත් එක්ක පිස්සුවෙන් අන්තර්ජාලය /මත් ද්‍රව්‍ය/දුරකථන එක්ක ගැටෙන අපේ ළමුන්ට තේරැම් කිරීමෙන් බැරි නම් පාරක් දීලාහරි , හරිහරි වැරදි තෝරා බේරා දෙන්න දෙමාපියන්ට ශක්තියක් නැද්ද?  ඇයි බැරි  අපේ දෙමාපියන්ට මේ ලමයා ම

වැ ඩකිඩ ගෝනියකට යට වෙලා ඉන්න අතරේ ආදරවන්තයින්ගේ දිනයට අකුරක් දෙකක් කියන්න කවුළුවට ආවේ ගිය අවුරුද්දේ තරම් දීර්ඝ ලිපියක් ලියන්න නම් නෙවේ.. දැන් ඉතින් කාර්ය බහුල ඈයොනේ.. (නොකියා කීවේ වැඩට යන වග) රෝස මල් - චොකලට් - හාදු පිරුණ පෙම්වතුන්ගේ දිනය 2014 වසරෙ පෙබරවාරි 14 දින වෙනස්ම විදිහකින් සමරන පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. මේ පින්බර නවම් පොහොය දිනයේ ශ්‍රී ලංකාව කියන්නේ, තවමත් බෞද්ධ රටක් කියලා ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන් විදිහේ ආදරණිය තරුණ පරම්පරාවකුත් තවම අපිට ඉතිරි වෙලාතියෙනවා. මං එහෙම කියන්න හේතු උනේ හොරෙන්ම සතේ සතේ එකතුකරලා  ගෙවල් වලට හොරෙන් තමන් ආදරය කරන ගැහැනු ළමයාට හෝ පිරිමි ලමයාට තෑගි අරං දෙන විදිහේ පෙම්වතුන්ගෙත් දිනයක් නිසාවත් , පෙම්වතුන්ගේ දිනය මුවාවෙන් “පෙම්වත්තු“ කියාගෙන ආදරේ තරම මනින්න අයුතු ප්‍ර‍යෝජන හා කාමුක ආශාවක් මුදුන්පත්කරගන්න දුවන වැලන්ටයින් ලා ගේ දිනයක් නිසාවත් නම් නෙවේ. මේ ආදරවන්තයින්ගේ දවසේ ගෙදරට කියා හෝ නොකියා දෙන්නත් එක්ක පන්සලකට ගොඩවැදුන පිංවත් පෙම්වතුන් පිරිසක් නිසා. ඇත්තටම ආදරේ සමරන්න එක දවසක් වෙන් කරන එක, එක විදියක විහිළුවන් උනත් සමහර වෙන් උන අය , පොඩි-පොඩි හිත් නොහොඳකම්නිසා නෝක

මුහුනේ පුරා පැල්ලම් සීරැම්__________ලකුණු එනමුත් නෙතින් අවිහින්සක බව______පිරුණු පුංචි එකෙත් ඇවිදින් අත පා_________දකුණු නෝනා බඩගිනියි, මට කීවා ________කරුණු මා අත තිබූ බත් පත ඔහු අත_________තියලා දොඩමළු උනා පැය ගානක් _________ඉවසාලා ඒ හිත රැඳුනු දුක් දොම්නම් තතු ______අහලා මගෙ හිත උණු උනා හදවත_________හිරිවැටිලා මහ මඟ අතැර දමලා ගිය දා___________ඉඳලා අව්ව වැස්ස  මැද තනිවම ඔට්ටු_________වෙලා කුසගිනි නිවා ගනිමින් දුක සේ_________හිඳිනා වීදි දරුවෙකුයි මම කවුරුත්___________කියනා මා රැක බලාගන්නට කෙනෙකුන්______නොමැත වැඩකිඩ කලත් හරියට සැලකුමක්________නැත සොරකම් කරන්නට තුන් හිතකවත් ______ නැත දෑතම පානවා හැර පිලිසරණක්ද_________ නැත අතපය හතර තියාගෙනත් කනවා__________සිඟා කියමින් නෝනලා යනවා මට____________ඔරවා ඉඳහිට කෙනෙක් ඇවිදින් මුහුණට_________එබිලා පනමක් දී කියයි අසරණයා______________කියලා දවසක් විරිදු කවි කියමින්____________ඇවිදිනවා විටකදි වැඩබිමක බර වැඩකුත්_________කෙරුවා බැරි බැරි ගානේ බඩු මළු උස්සං__________යනවා ඒ නැති දිනෙක දුක කියලා අත___________පෑවා පොලවේ පය ගස

ඉඳිකඩ කඩුල්ලේ වැහැරුණ__________ඉනි වැටට බරවී හෙලයි ඈ නෙත් යුග_____________බටහිරට රන්වන් පාට මළ හිරු රැස් කොපොල්________ සිඹ නොමියුනු ඇගේ සෙනෙහස පෙන්වයි _______තවම පැහැ සේදිලා සුද මතු වුණ _______________ චීත්තයේ කොනකින් පිස දමයි තෙත් බිඳ නෙත් ______පොකුනේ සුසුමන් දවාගෙන යයි වියැළුන  ____________ලමැදේ හුස්මක් පුරා මඟ බලමින්____________ ලතැවෙන්නේ දස මාසයක් දහ දුක් ගිණි _______________උහුලගෙන ඇගෙ පන     දෙවෙනිකර නුඹ වෙනුවෙන්______ නැහුන කැත කුණු කොහිද දරු සෙනෙහස දැනෙන ________ දින නුඹ ලොකු මහත් කෙරුවා දුක ____________ දරාගෙන හේනේ ඉඳන් එනවිටදී නුඹේ_______________පියා මහ රෑ පොලොන් විසකින් අප අතැර__________ගියා දාහක් ගැහැට විඳිමින් නෙක නව____________නින්දා තනිකඩ හිතින් නුඹ හැදුවා සැප ___________නොබලා කන්නෙන් කන්න කයියට පැන__________වෙහෙසීලා පැදුරුත් පොල් අතුත් විව්වා ____________ නිදි වරලා වෙහෙසක් දැනුන විට පැදුරට_____________ලං වීලා නුඹෙ හිස පිරිමදී අම්මා _______________හිනැහීලා ඉපනැලි දිගේ දුව පැවන උන් කොළු_______ ගැටයා පහරක් දෙවා හෝ පිරි

හිත හාරගෙන - හාරගෙන ඇතුලටම දුවන මතකය හති දමාගෙන ඇස් ඩොගිත්තන් මේ හොයන්නේ නුඔම නේද? විඩා පත් නෙත් කෙවෙනි තිස් පැයම තෙත් කරන හිතුවක්කාරව මාව ම රිදවන අහංකාර සිතුවිල්ල නුඔම නේද? එකෝමත් එක ඈත දවසක මාල හතකට සීන පෙන්නුව අදත් - මතුවත් මැරී මැරී උපද්දවන වේදනාවේ විරහ ගීතය නුඔම නේද? මගෙන්  මඟ හැරුණ නුඹෙන් මග හැළුන අඟ මුලක් නැති පුස් කාපු ආදරේ.....!!!!