කවුළුව

විසල් වනයකි මේ සමාජය වන මලකි මම එහි ම මුකුලිත දනිමි නුඹ මා සොයා එන වග වඩිනු මහදට නොහිඳ මග තොට බාඳුරා මග පිපෙයි නුඹ එන ඉඟිපායි පොපියවා ලැමහස නොදුටු සේ එනු නොපා මදහහස එහි නොවේ නුඔ සොයන සෙනෙහස   වසඟ වූවොත් වරක් හෝ නුඹ බාඳුරා පෙති සිප නොගත්තද එපා එන්නට පිවිතුරුය මම අවසරයි හද අගුළු ලන්නට රාග යුෂයේ නුඹ ගිලී ගිය පසුව මා ලතැවී පලක් නැත. නොදුටු සේ පෙති හලා ඉවතට නිහඬ වෙමි සදහටම එදිනට

විශ්වාසය වීදුරුවකි.. පරෙස්සමෙන් රකිනු යෙහෙකි... බිඳ වැටුනොත් පලුදු ගොඩකි කිසිදා යලි මකනු නොහැකි ..

ජීවිතයේ හැමදේම ලැබෙන්නේ නැහැ අපට ඕන හැටියට නමුත් වෙහෙසී උපයන සැනසීමට පරාදයි නොවෙද.... නිකම්ම ලැබුණ ක්ෂණික සතුට!!!