වෙස්මාරුව - 07

ගමනාන්තයට එනකල්ම සිද්ද වුනේ මගේ බයාදු බැල්ම යොහාන්ගේ  කැලඹුණ මුහුණටයි, යොහාන්ගේ බයාදු බැල්ම මගේ සුදුමැලි මූණටයි මාරුවෙන් මාරැවට එහා මෙහා වුණ එක විතරයි. ඒත් පුදුමෙකට වගේ වෙනදා ගිරවා වගේ ඉන්න ටියා වචනයක් වත් කතානොකර එක එල්ලේම ඉමක් නොපෙනෙන පාර දිහාම නෙත් අලවාගෙන හිටියා.
ඒ ඇයි කියලා  අහන්නවත් , එයා එක්ක කතාකරන්න මං බය වුණා. මම එයා එනවට අකමැති ඇයි ? කියලා එයාට මොනවා හිතිලා ඇද්ද කියලා මට හිතුනේ ඒ වෙලාවෙදි. මම හොරගමනත් යනවා කියලා සැක හිතුනාවත් ද?
“ මදැයි මම උදව්වක් අරන් ලංකාවට ආවා“  මට හිතුණා.

බොහෝම අමාරුවෙන් කාලය ගෙවාගෙන අපි ගුවන්තොටුපලට ආවා. එනකල් මට හිතුනේ දවස ගෙවෙන්නේ නැහැ වගේ.
 “බහින්නේ නැද්ද ? “ ටියානා කතාකරපු පලවෙනි පාර ඒක‍.
ඒත් ඒ කටහඬේ වෙනදා වගේ දඟකාර වත්, හුරතල් වත්, අඩුමගානේ තරහක් හරි මුරන්ඩුකමක් හරි ගෑවිලාවත් තිබුණේ නැහැ.
“ගෑනු කාලගුණේ වගේ කියලා කොල්ලෝ කියන්නේ ඇත්ත ම තමා“ මං මටම කියාගත්තා.

එයාපොර්ට් එකේ වැඩකිඩ කරගෙන එයාර් බස් එකට නගින්න යන්න හැරුණාම මගේ පපුව ගැහෙන්න ගත්තා . “මං ගෙදර යනවා... ඇත්තටම යනවා බං..!!“
උන්හිටි තැන් අමතක උන මං යොහාන්ගේ කණට කරලා හයියෙන් කිව්වම ඌ උඩ ගියා. ඒත් යොහාන් ඇහැ කොනෙන් ටියාව පෙන්නුවම මගේ හිනාවත් කොහෙන් ගියාද නැති උනා.
ඒත් එක පාරම ටියානා නැවතුනා.
“මං නවතිනවා..“
 “ඇයි?“ මං ආපහු හැරිලා ඇහුවා.
“පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න“ ටියානා ගොඩක් දුකෙන් කිව්වේ කියලා මට තේරුණා.
මං ආපහු ටියානා ගාවට ගියා. “ඇයි ඔයා “
මං ලඟට ආවම කෙල්ලට වාවාගන්න බැරි වෙන්න ඇති. ටියා මාව බදාගෙන අඬන්න ගත්තා. කවදාවත් නැති තරම් හෙමින් එයා මට කතා කලා.
“හිතුවද මට හංගන්න ශෙවාන්?. ඔයා කාට හැංගුවත්, මට නම් හංගන්න බැහැ .“
“ඒ කිව්වේ“ මං ඇහුවා.
“මේ ඉස්සර ඉඳපු ඔයා නෙවේ කියලා මට තේරෙනවා හොඳටම. ඔයා අනතුරෙන් මේ තරම් වෙනස් උනේ කෝමද?“ ටියානා කියාගෙන ගියා.
“ඒ කාලේ මගේ මූණවත් නොබලපු ඔයා, අද මාව තුරුළු කරන් ඉන්නවා? මට මේ සතුට දරාගන්න බෑ ශෙවාන්“

හත් ඉලව්වයි!! මං බය වුණා මේ ඇනේට මාව සැක හිතිලද කියලා.

“ශෙවාන් මං බලාගෙන ඉන්නවා ඔයා ආපහු එනකල්.  ඒත් මට ඔයාගෙන් අමුත්තත් දැනෙනවා. ඉස්සර ඉඳපු ඔයා ,දැන් බලද්දි අහසට පොලව වගේ“
මං කට කොනෙන් හිනා උනා විතරයි. ඒත් ලොකු හුස්මක් වැටුනා.
“මට රින් කරන්න ගියපු ගමන්...මං බලං ඉන්නවා. , ම්....අර බෑග්ස් වල ඔයාට ඇඳුම් ටිකක් ඇති, මං ගානේ...“ ටියානා කිව්වා.
“ඔයානම් ටියානා...“  මං එයාට සමු දීලා ආපහු හැරිලා යොහාන් ගාවට ආවා.

“උඹ නම් ශෙයියා...................................ලක් කාරයෙක් කියන්නේ.... “යොහාන් මගේ පිටට පාරක් ගැහුවා ලෙකු හිනාවකින් මුණ පුරවගෙන.
“උහ් , යමං යමං.. නැත්තං ආයේ එයි...“ මං යොහානයත් ඇදගෙන දිව්වේ හිත පුරාම දුවන සතුටෙන්.
ඒත් නිකමට මම අන්තිම දොරෙන්  ආපහු හැරිලා බලද්දි.තවමත්  ටියානා බලාගෙන හිටියා. මං හිනා වුණාම ඒකිත් හිනා වුණා. සත්තමයි ඒ පාර මගේ පපුවට අකුණක් වැදුනා වගේ උනා. මං වැරදීද දෙවියනේ?
ඒත් මගේ අම්මායි විදුරයි නැතුව මට ඉන්න බැහැ. මං එයාගේ කවුරුවත් නෙවෙයි. මං හිත තද කරං ආපහු හැරුණා.

*******

වඳුර දිව්‍යෙලාකේ ගියා වගේ මං ප්ලේන් එක වටේම බැළුවා. ඇත්තටම මං ීවිතේට ෆයි කරන පලවෙනිම වතාව මේ.
“ජීවිතේටම අදද බොල ආවේ“ යොහාන් කනට කෙඳිරුවා
“මීට කලින් ආවයැ බං“ මට කියවුණා.
“වරෙන් වරෙන් තොත්ත බබා නොවී ඉඳගන්න“ යොහාන් මාවත් ඇදගෙන ගියා.

ෆලයිට් එකේ වාඩි උනාම මට මැවිලා පෙනුනේ, මං මැකිලා යනකල් බලං උන්න ටියානාව.
“ඉඩක් ආවොත් මං ඒකිට මේ හැමදේම කියනවා. මාව පිස්සෙක් කිව්වත් කමක් නැහැ“ මං හිතුවේ අවංකවම.
යොහාන් නගින්නත් කලින් නිදි. මූ නැත්තං මට කාගෙන් පිහිටක්ද? ඒත් ඇත්ත දන්නවනම්.. මට මොනවගේ දේකට මුහුණ දෙන්න වෙයිද හිතන්නත් බයයි.
මට මේ ගමන් වල කිසි හුරුවක් නැහැ. එකපාරම ඇඟට අමාරැවක් දැනුනත් ටිකකින් හරිගියා.. කල්පනා කරන්න දේවල් ඔනෙවටත් වඩා තිබුණා මට. 

***************
කාලය ගෙව්නේනම් හරි හෙමිහිට. අවසානෙදි කටුනායක ගුවන්තොටුපලෙන් මං මගේ ලංකාවට පය තිබ්බා. හිතේ ටොන් ගානක බරක් නැති උනා වගේ දැනුනා මට. අපි කොහෙද බං යන්න? මං ඇහුවා යොහාන් ගෙන්. මගේ අම්මා , විදුර දෙන්නවම හීනෙන් වගේ මගේ ඇස් වල මවාගෙන. එයාලා ගේ මුහුණු දකින්න ...

මට ගෙදර යන්න තියන හදිස්සිය මූට දැනෙනවනම්...

“අදනං වෙන කොහෙවත් බෑ ශෙවා.... යමං කාලා නිදාගන්න......“ යොයියා මගේ හීන මාලිගාව එතනම කුඩු කලා
යොහාන් හින්දා අතරමං නොවී හොටෙල් එකක ගාල් වෙන්න අපිට පැය කීපයක් ගත වුණා.
තෙහෙට්ටුවටත් එක්ක මට නින්ද යන්න ඇති . මට මතක ඇඳ ට පැන්න කියලා විතරයි.

 ඊලඟ කොටස ලඟදීම..............